Pteroceras semiteretifolium

H. A. Pedersen 1992
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Vandeae
Podplemię: Aeridinae

 

Foto: © Jerzy Dziedzic. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Pteroceras semiteretifolium

Synonim: Sarcochilus uniflorus Gagnepain. Pteroceras uniflorum (Gagnepain) Tixier.  

Występowanie:

Wietnam. Storczyk ten spotykany jest w pobliżu Dalat. Nie zostały podane szczegóły dotyczące rodzaju naturalnego siedliska, ani wysokości występowania, więc dane klimatyczne i sugestie dotyczące uprawy są oparte na ocenie wysokości i należy do nich podchodzić z pewną ostrożnością.   

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 34°C i 6°C.
Średnia wilgotność waha się od 60% zimą do ponad 80% latem i jesienią.
Opady od 5 mm w styczniu do 257 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 26,7/13,3°C w styczniu do 29,4/18,3°C w maju.
Okres kwitnienia: Sporadycznie przez cały rok.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to stosunkowo mały epifit o wzroście monopodialnym. Poniżej podany opis opiera się na zdjęciu rośliny i kwiatu oraz jego rysunku w opracowaniu Seidenfadena (1992). 

Pseudobulwy/łodyga:

Pęd jest otoczony obejmującymi go podstawami dwurzędowo ułożonych liści.  

Liście:

Małe, wąsko-lancetowate liście mają blado-zielony kolor i zwężają się, tworząc ostro zakończone wierzchołki. Kilka dwurzędowo ułożonych liści jest rozpostartych do ukośnie wznoszących się wzdłuż pędu. Na górnej powierzchni wzdłuż nerwu środkowego mają wyżłobienie.  

Kwiatostan:

Krótki. Pęd kwiatowy wyrasta z podstawy liścia na górnej części pędu. 

Kwiaty:

1 na kwiatostanie. Białe kwiaty mają 1,6-2,0 cm średnicy i szeroko rozłożone płatki obu okółków. Wyprostowany, wąsko owalny płatek grzbietowy jest ostro zakończony i ma 0,8 cm długości i 0,35 cm szerokości. Owalne boczne płatki zewnętrzne mają wąskie podstawy i tępe do zaokrąglonych wierzchołki, mają 1 cm długości, 0,4 cm szerokości i są szeroko rozpostarte, trochę poniżej linii poziomu. Płatki okółka wewnętrznego o wąsko-jajowatym kształcie mają wąskie podstawy, po czym stopniowo rozszerzają się, tworząc prawie zaokrąglone wierzchołki. Mają one ok. 0,8 cm długości i 0,4 cm szerokości w pobliżu wierzchołka. Warżka ma dość długi, wąski trzon przy podstawie, który rozszerza się gwałtownie w rodzaj wierzchołkowej kieszonki z rozpostartymi, zaokrąglonymi bocznymi działkami z każdej strony wierzchołkowego brzegu kieszonki. W całości warżka ma ok. 1 cm długości, a trzon przy podstawie ma ok. 0,3 cm długości. Wierzchołkowa kieszonka ma ok. 0,6 cm głębokości i 0,8 cm szerokości w poprzek rozłożonych bocznych działek. Prętosłup ma ok. 0,5 cm długości.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Średnia temperatura latem wynosi w dzień 27°C, w nocy 18°C, amplituda dobowa 8-9°C. Najwyższe temperatury występują przy końcu zimy i na początku wiosny. Wtedy średnia temperatura dnia wynosi 29°C, nocy 15-18°C, co daje różnicę dobową 11-14°C.  

Światło:

Początkowo 20000-30000 luksów, ale nie jest znany optymalny poziom światła. Światło powinno być przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie słońca w godzinach południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Latem opady są umiarkowane do obfitych, ale są niewielkie przez okres 2 zimowych miesięcy. W okresie aktywnego wzrostu uprawiane rośliny powinny być utrzymywane w wilgoci, natomiast gdy nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo ograniczać.  

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią.  

Podłoże:

Rośliny można uprawiać w płytkich pojemnikach z dobrym drenażem lub na podkładkach z paproci drzewiastej. Tak mocowane rośliny wymagają jednak wysokiej wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody należy je podlewać kilka razy dziennie. Jeśli utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, można je też uprawiać w płytkich doniczkach lub koszykach wypełnionych bardzo luźnym, szybko przesychającym podłożem o świetnym drenażu i dobrym napowietrzeniu, które pozwala na szybkie przesychanie po podlaniu. Hodowcy używają zwykle średniej granulacji kory jodłowej lub kawałków włókien paproci drzewiastej z dodatkiem grubego perlitu i/lub posiekanego mchu torfowca, co jednocześnie zwiększa przepuszczalność podłoża i umożliwia zatrzymywanie wilgoci. Dodatek węgla drzewnego pomaga zapewnić przepuszczalność i zapobiega kwaśnieniu. Rośliny powinny być natychmiast przesadzane, jeśli podłoże zaczyna się rozkładać. Najlepiej to robić, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie. Pozwoli to roślinie zaadaptować się w nowym podłożu w możliwie najkrótszym czasie. 

Wilgotność powietrza:

80-85% w lecie, przy końcu zimy może spadać do 65%.  

Okres spoczynku:

W zimie średnia temperatura dnia wynosi 26-28°C, nocy 13-14°C, co daje różnicę dobową 12-14°C. Większy zakres różnicy dobowej wynika zarówno z cieplejszych dni, jak i z chłodniejszych nocy. Przez okres 3-4 miesięcy opady są niewielkie, a przez 1-2 miesiące panuje taka susza, że nawet nie pojawia się rosa. Uprawianym roślinom przez okres 2-3 miesięcy należy ograniczyć podlewanie i nawożenie. Należy pozwolić, aby przeschły nieco przed kolejnym podlaniem, lecz nie wolno dopuścić, aby pozostawały suche przez długi okres czasu. W środowisku naturalnym najjaśniejsze dni występują w zimie.